PAUL

Afgelopen woensdag was ik met een vriendin naar de theatervoorstelling van Paul de Leeuw geweest.
Hij was vanaf m'n 16e mijn grote idool. Helemaal verliefd was ik op zn grappige voorkomen, grove acties, sexy glinsterogen in de camera etc. Hij was mn clown, mn voorbeeld van hoe je jezelf kan laten zien in al je kwetsbaarheid, lelijkheid en puurheid en dat dat juist weer zo prachtig is!

Ik was destijds echt een soort van geobsedeerd en kocht al zn cd's, keek elke voorstelling van Laat de Leeuw en ben bij zo'n 20 aflevering publiek geweest.

Ik deed alles om zn aandacht te krijgen en om maar een x wat te kunnen zeggen tegen hem, en dat is een paar x bijna gelukt. Maar echt contact kn ik nooit met hem krijgen... Ik was zo verlegen en zette hem op een enorm voetstuk.

Woensdag ging ik naar Poephoofd, zijn theatershow over z'n leven.

Hij vertelde over z'n partner en de adoptie van 2 zoons uit Amerika. Dat heb ik destijds allemaal krampachtig gevolgd, maar nu voelde ik hoe gelukkig hij is met z'n man, hond en twee kids.

Misschien wel net zo gelukkig als Martijn en ik, dacht ik nog.

Na afloop van de voorstelling  kon je z'n boek of cd kopen, die hij ter plekke signeerde.

In eerste instantie wilde ik daar aan voorbij lopen, want hij was weer op de automatische piloot aan het entertainen zonder echt contact te maken.

Maar ik vond het ook wel spannend om (dmv een handtekening) iets tegen hem te kunnen zeggen.

Dus ging ik in de rij staan om een cd te kopen.

Paul was erg druk en zat beleefd handtekeningen in boeken te zetten ( wat totaal niet zijn ding is).

Toen ik aan de beurt was zei ik dat de cd voor mij, voor Mira was. Hij vroeg hoe je dat schreef.

Ik wilde bijna vragen of hij m'n naam niet herkende van al m'n toenaderingspogingen van ruim 10 jaar geleden of iets over zn show zeggen. Maar toen hij me de cd terug gaf zei ik: Ik wil je heel veel geluk in je leven wensen.... Maar dat kom vast en zeker helemaal goed".

Ik zag hoe het bij hem binnen kwam want hij keek me aan, lachte en z'n gezicht brak als het ware open. "Dankjewel"zei hij.

We hadden echt contact, in het moment, in het hier en nu.. Ik kreeg even totaal geen adem meer.

Toch voelde ik me heel sterk en ik voelde dat ik ook een stuk ouder geworden was.

Voor het eerst wilde ik niets van hem (op het moment supreme), maar kon ik hem oprecht iets toewensen zonder eigen belang.

En dat heeft gij gevoeld. Daardoor kreeg ik onverwachts het contact wat al die jaren als een hevig maar sluimerend verlangen was weggezet.

Het was zo bijzonder! Ik zweefde terug naar huis.

Maar daar raakte ik het beeld al heel gauw kwijt.

Ik was zo in het moment geweest dat ik het achteraf alleen maar kon 'weten'.
Ik kon het moment niet meer terughalen, dat was echt voorbij.

Het was dus een prachtige avond met puur en waarachtig contact met Paul de Leeuw, en tegelijkertijd was die euforie zo snel vervlogen.