Speelruimte

Hallo allemaal,

Jaren geleden schreef ik zo nu en dan een blog op deze pagina.
De naam, 'Speelruimte', had ik gevonden toen ik bezig was met mijn clowncursussen. 
Speelruimte: Spelen en Ruimte. Het is alles wat je nodig hebt om te kunnen worden wie je bent.

Toch is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Durf jij nog vrij te spelen?
Heb jij het onbevangen kind in je nog aan de oppervlakte? Of overschaduw je jezelf door gedachten, angsten en vooroordelen over wat anderen van je vinden...? Dan je niet goed genoeg bent, dat het altijd iets moet worden. Of dat je, nu je volwassen bent, niet meer onbekommerd kan spelen?

Dat laatste merk ik bij mezelf vaak op. Terwijl ik met mijn kinderen heerlijk samen kan spelen. En dan bewonder ik hoe ze vol overgave en levenslust volledig in het spel kunnen opgaan.
Zelf hou ik dat dan hooguit een minuut of 10 vol, en dan beginnen mijn gedachten over wat ik nog wilde of moet doen weer op te spelen.

Wanneer heb jij voor het laatst gespeeld?

Liefs, Mira

No Ego

Steeds vaker loop ik er tegenaan: de Ego van andere mensen. Maar ook m'n eigen Ego...

Waarom denkt elk mens dat hij of zij het belangrijkste is in de wereld?
Natuurlijk sta je in het middelpunt van je eigen (belevings)wereld, maar dat betekent niet dat alles en iedereen om je heen zich aan jou moet aanpassen.

Als ik naar de meeste dieren kijk, die ook hun eigen Ego ervaren, vechten ze het uit en daarna is het duidelijk. De ander staat boven je, of onder je. Het is beslist en vervolgens schikken ze zich daarin.

Bij mensen gaat het anders, sluipend, geniepig, soms onbewust en vaak met pijnlijke steken onder water. Zo wordt gekeken wie er sterker is, het beter voor elkaar heeft, wie er bovenaan de sociale of maatschappelijke ladder staat en wie er onderaan bungelt.

Regelmatig neem ik me voor om mijn eigen 'Ego' uit te schakelen.
Voor wie zorg ik dat ik iedere dag weer het huis aan kant heb?
Voor wie wil ik laten weten dat ik werk heb en zoveel mooie projecten doe?
Voor wie trek ik mijn mooiste jas en laarzen aan, als ik een avondje uit ga?

Voor mijn eigen Ego.
Om anderen te laten weten dat het goed met me gaat, dat ik er warmpjes bij zit.

Tegelijkertijd is het zo vermoeiend om voortdurend met het Ego bezig te zijn.
Want wordt ik niet het meest gelukkig van mijn zoontje die op m'n schoot kruipt, als hij iets groot en overweldigend vindt? Als ik met m'n blote voeten door het huis loop en de warme nazomer wind langs mijn benen voel? Dat mijn nagels niet gelakt zijn, dat m'n benen niet glad zijn... het is niet belangrijk.

De strijd om status en aanzien is vermoeiend.
Ik doe er niet meer aan mee en wil mijn hart laten spreken.
Luisteren naar wat ik echt belangrijk vind in het leven en daar mijn energie in steken.
Daardoor groei en ontwikkel ik me en voel ik me gelukkig.
Mijn eigen middelpunt lost op in die van anderen, door samen te zijn, in oprechtheid en liefde voor de ander.

No Ego, het lijkt zo makkelijk, maar het valt niet mee om deze tweede natuur los te laten en te genieten van datgene wat er is. In het moment en in het grote geheel.
Niet beter dan een ander, maar net als de ander op zoek naar je eigen geluk en voldoening in het leven.

Back to Blog!

De laatste tijd spookte het steeds door m'n hoofd: ik wil m'n blog weer oppakken!

Het is een tijd stil geweest op mijn blog, zo rondom de geboorte van mijn prachtige zoon. Als ik al tijd had om iets te doen dan stak ik mijn energie in het opzetten en realiseren van allerlei uiteenlopende projecten, waar ik natuurlijk ook erg blij van werd. Maar nu voel ik de behoefte om weer vaker te gaan schrijven! Via m'n blog deel ik mijn gedachten, vraagstukken, inspiratiebronnen.. kortom alles wat me bezig houdt! En ook de ontwikkelingen rondom lopende en nieuwe projecten van AlaMira zijn hier te lezen :D Als je het leuk vind kan je me volgen via http://www.speelruimte-alamira.blogspot.nl/

Vrolijke groet, Mira

Worden wie je bent

'Worden wie je bent' - het was de slogan van de Vrije School, waarop ik mijn kinderjaren en jeugd heb doorgebracht. Wat een onzin, dacht ik toen. Je bent toch gewoon wie je bent?
Je hoeft toch niet jezelf te worden?

Gaandeweg de jaren merkte ik steeds vaker dat het soms niet meevalt om jezelf te zijn.
Dat wil zeggen dat je je eigen normen en waarden, je eigen behoeften, principes en wensen in het leven, vrij kan uitdragen in de maatschappij. Dat je bij jezelf kan blijven in alles wat je doet. Uiteraard kom je in je leven voortdurend in aanraking met de andere mensen die ook deelnemen aan die maatschappij. En die mensen hebben ook hun eigen normen en waarden, hun eigen behoeften, principes en wensen in het leven, die ze willen uitdragen.
In hoeverre pas je je dan aan als je samen gaat werken, samen iets wilt opbouwen, zoals een relatie, een gezin, een bedrijf of een nieuw product. Consessies doen hoort bij het leven, maar de mate waarin je consessies doet heb je zelf in de hand.

Nu ik moeder ben geworden en kijk naar mijn zoon, zie ik hoe hij nog zijn eigen, pure zelf is.
Hoe hij gretig het leven omarmt en zich in elk avontuur stort. Met oneindig veel liefde geeft hij alles. Met grote ogen aanschouwd hij alles om zich heen, wetend dat hij daardoor kan groeien, zich kan ontwikkelen en iedere dag weer meer kan dan de dag ervoor.
Maar nu al brengen wij hem, als ouders, onze normen en waarden bij. We behoeden hem voor het vallen van een onnodige flinke buil en leren hem zich aan te passen, zodat hij in de maatschappij wordt geaccepteerd en opgenomen zonder al te veel beschadigd te raken.
Nu al leren we hem hoe hij zich moet gedragen als hij iets voor elkaar wil krijgen.
Langzaam maar zeker wordt ook hij geconditioneerd door de mensen om hem heen en de dingen die hij meemaakt. Totdat hij zich later, net als z'n moeder, op een mooie dag afvraagt wie hij nu eigenlijk zelf is. Waar staat hij zelf voor en past het leven dat hij leeft daarbij?

Het is logisch dat je je vormt door je omgeving en de gebeurtenissen die op je pad komen.
Het zorgt ervoor dat je blijft groeien en je je blijft ontwikkelen en dat er nieuwe kansen voorbij zullen komen. Maar de keerzijde is dat je tot de ontdekking kunt komen dat de weg die je gaat niet meer bij je past. Dat je op een zijspoor bent belandt en terug moet naar de grote weg: naar jezelf. En op dat moment realiseer je je dat je weer wilt worden wie je bent.

Foto: http://www.mixedgrill.nl/wp-content/uploads/2013/10/illusion2.jpg

;O)

Mooi kristalmomentje via Diana, www.delemniscaat.nl

Vis a Vis _ In progress_2

Hoeveel heb je nodig?